Spis treści:
1. Przelicznik wieku.
2. Watahy.
3. Zachowania.
3.1 Odgłosy.
3.2 Mowa ciała.
3.3 Gody.
3.3.1 wilcze
3.3.2 wilkołacze.
3.4 Terytorium.
3.4.1 Znakowanie terenu.
4. Polowanie.
4.1 Ataki na zwierzęta hodowlane.
4.2 Ataki na ludzi.
1. PRZELICZNIK WIEKU
Warto wiedzieć, ile nasze wilcze wcielenie ma lat. Tutaj znajduje się przeliczenie według tabeli przeliczenia lat ludzkich na psie.
Wilkołaki zyskują płodność kiedy mają około piętnastu lat ludzkich, jednak to cecha indywidualna, tak więc niektóre mogą zajść w ciążę szybciej bądź później.
pół roku 10 lat
1 rok 15 lat
1,5 roku 20 lat
2 lata 24 lata
3 lata 28 lat
4 lata 32 lata
5 lat 36 lat
6 lat 40 lat
7 lat 44 lata
8 lat 48 lat
9 lat 52 lata
10 lat 56 lat
11 lat 60 lat
12 lat 64 lata
13 lat 68 lat
14 lat 72 lata
15 lat 76 lat
16 lat 80 lat
17 lat 84 lata
18 lat 88 lat
19 lat 92 lata
20 lat 96 lat
2. WATAHY
Wilcze watahy składają się średnio z sześciu-ośmiu osobników, w krainach rozległych, w których panuje dobrobyt osiągając liczebność do dwudziestu wilków. Watahą dowodzi najsilniejsza para (tzw. para alfa – basior i wadera), która jako jedyna ma prawo się rozmnażać. Resztę watahy tworzą zwykle osobniki z nimi spokrewnione. Każdy wilk w stadzie ma ściśle określone miejsce, wyznaczające m.in. kolejność jedzenia zdobyczy. Poza hierarchią znajdują się młode, którymi opiekuje się cała wataha. Młode samce po osiągnięciu dojrzałości nie rzadko są przepędzane przez parę alfa, by nie zagrażały ich dominacji. Najczęściej to te o silnym instynkcie samca alfa i chęci dominacji, oraz najsilniejsze szczenięta w miocie. W społeczności wilków każdy z nich pełni określoną funkcję.
Sytuacja w watahach stworzonych przez wilkołaki jest nieco inna. Zaczynając od liczebności, która liczy średnio od piętnastu do trzydziestu osobników, przez prawo do potomstwa wszystkich członków, po mniej ścisłą hierarchię. Dużo cech jednak pozostało, przez silny wilczy instynkt, który nie zanikł u wilkołaków. Niektóre mają go bardziej rozwinięty, inne mniej, tak więc od charakteru alfy zależy, czy grupa jest bardziej wilczą watahą, czy ludzką grupą.
3. ZACHOWANIA
Wilki mają złożone zachowania, które ich krewni w większości przejęli. Oczywiście stosują je w postaci czworonożnej... w większości.
3.1 ODGŁOSY
Wilki używają do porozumiewania się między sobą różnych sygnałów dźwiękowych: wycia, szczekania, warczenia, skomlenia i pisków.
Szczekanie używane jest do ostrzeżenia obcych osobników, że zbliżyły się za bardzo do nory lub zdobyczy. Warczenie, tak jak u psów, jest oznaką agresji. Wilki skomlą, okazując uległość lub prosząc o coś (np. o dostęp do jedzenia). Piski towarzyszą wilczej zabawie.
Wycie służy do komunikacji między osobnikami i zacieśnianiu więzów grupy. Wilki wyją, by oznajmić innym swoje położenie, kończą w ten sposób udane polowanie lub odstraszają intruza. W czasie wycia panuje tak przyjazna atmosfera, że nikomu nic złego stać się nie może. Wilki wyją zazwyczaj wieczorem i wcześnie rano. Dźwięk jest jednostajny, trwający od kilku do kilkunastu sekund, często powtarzany (sesja może trwać do 2 minut).
Wycie stada zaczyna się od pojedynczego głosu samca, po czym dołączają do niego kolejne osobniki. Wycie szczeniąt przypomina raczej skomlenie i skowyt. Wycie słychać zazwyczaj z odległości 2–3 km.
Wilcze szczekanie różni się znacznie od dźwięku wydawanego przez psy. Jest cichsze, monosylabowe, przypominające nieco dźwięk "wuff". Wilki chowane wśród psów z czasem zaczynają szczekać w taki sam sposób, jak ich udomowieni krewniacy.
3.2 MOWA CIAŁA
Wilki do komunikowania się używają także skomplikowanego języka ciała opartego na subtelnych znakach i sygnałach.
Dominacja – dominujący wilk stoi na sztywnych nogach. Ogon jest wyprostowany i uniesiony. Uszy postawione, sierść nieco nastroszona. Często patrzy prosto w oczy innym wilkom lub wspina się na nie. Jest to wyzwanie na pojedynek, dominację.
Poddaństwo – aktywne: całe ciało "obniżone", wygięte w łuk, wargi i uszy opuszczone, poddany wilk liże pysk dominanta szybkimi ruchami języka, z opuszczonym zadem. Ogon położony nisko, często podwinięty między tylne łapy. Pasywne: wilk kładzie się na grzbiecie odsłaniając delikatny brzuch i gardło. Łapy skierowane do ciała. Zwierzę często skomle.
Złość – uszy postawione, futro zjeżone. Uniesione wargi ukazują zęby. Grzbiet może być wygięty, zwierzę warczy.
Strach – uszy przylegają do głowy, ogon między nogami. Wilk kuli się. Może skomleć lub szczekać. Często połączone z oznakami złości, gdyż przerażone zwierze może chcieć ugryźć, ponieważ chce się bronić.
Obrona – ciało przy ziemi, uszy położone.
Atak – futro zjeżone. Wilk warczy, ukazuje kły i przykuca.
Zrelaksowanie – uszy położone, wilk wypoczywa leżąc na brzuchu lub boku. Może machać ogonem, często przymyka oczy.
Napięcie – ogon nieruchomy, położony, wilk może przykucnąć.
Zadowolenie – energiczne machanie ogonem, język może zwisać z pyska. Jeśli aktualnie się bawi, wesoło machanie ogonem, wilk jest ruchliwy, skacze, biega. Często opuszcza przednią część ciała na sztywnych łapach.
Polowanie – wilk jest spięty, ale jego ogon prosty, w jednej linii z ciałem.
3.3 GODY I POTOMSTWO
3.3.1 WILCZE
Ruja występuje raz do roku, zwykle pod koniec zimy (luty, marzec). Rozmnaża się zwykle tylko para alfa. Wilki poznają samice w rui po zapachu jaki wydziela (patrz 3.4.1). Ciąża trwa 60–65 dni. Wadery rodzą (szczenią się) w norach, wykrotach lub na ziemi, w dobrze osłoniętych legowiskach. W jednym miocie zwykle rodzi się od 4 do 7 wilcząt, ale zdarzają się mioty liczące do 12 szczeniąt. Młode rodzą się ślepe i wymagają utrzymywania stałej temperatury otoczenia. Wilki otwierają oczy po 12–15 dniach. W pierwszym okresie życia matka karmi je własnym mlekiem, nie opuszczając w tym czasie legowiska. Zaopatrzeniem rodziny w pokarm zajmuje się samiec. Później młode karmione są przez całe stado wstępnie przeżutym i nadtrawionym pokarmem. W ciągu kilku pierwszych miesięcy następuje najszybszy rozwój masy ciała. Młode zaczynają polować z rodzicami po zmianie uzębienia. Śmiertelność podczas pierwszego roku życia wynosi od 50 do 85%.
3.3.2 WILKOŁACZE
Tutaj znajduje się utrudnienie. U ludzi nie ma rui, jednak obejmuje ona wilki. Te stworzenia posiadają pewną ciekawą cechę. Choć zajść w ciążę mogą cały rok, to jeden raz w roku mają taki czas, gdy obie płcie są pobudzone. Nic dziwnego, że przez ten czas dochodzi do bardzo wielu walk, gdyż testosteron u mężczyzn bardzo się podnosi, a znów kobiety są bardzo chętne (można powiedzieć, że przez ten okres zachowują się jak każdy typowy facet i myślą tylko o jednym). Takie wilcze przekleństwo. Ciąża trwa rzeczywisty tydzień, a rodzi się od jednego do czterech młodych. Szczenięta rodzą się zazwyczaj w postaci ludzkiej, bardzo rzadko w wilczej (czego często nie przeżywają). Kobieta podczas ciąży nie może się przemieniać, inaczej poroni, tak więc nawet przy pełni księżyca pozostaje w postaci ludzkiej. Dzieci otwierają oczy od razu, dorastają zupełnie tak jak ludzie, z tym, że wcześniej dojrzewają mentalnie. Te bardziej wilcze już w wieku dwóch latek zachowuje się jak dorosły, jest również dużo bardziej rozwinięty fizycznie, to jednak wiąże się z tym, że nie żyją tyle ile ludzie, a tyle, ile wilki, tak więc rzadko kiedy bardziej wilcze młode dożywają dwudziestki. Śmiertelność podczas pierwszego roku życia wynosi od 10 do 30%, a najwięcej zgonów towarzyszy pierwszej przemianie, która występuje około 10-12 tygodnia życia.
3.4. TERYTORIUM
Wilk występuje w lasach, na równinach, pustyniach, w terenach górskich i bagiennych. Jest zwierzęciem bardzo terytorialnym, który wyznacza swój teren i trzyma się jego, nie wpuszczając innych osobników spoza stada na swój rewir. By tego dokonać, wilcza wataha codziennie patroluje swoje terytorium, wykurzając wszystkich nieproszonych gości, w szczególności inne watahy i młodych samców, którzy celowo wchodzą na tereny innych wilków by znaleźć partnerkę, z którą założy własne stado. Likantropy działają na podobnej zasadzie. Również zajmują określony teren, w głębi którego zakładają legowisko - w wypadku wilkołaków jest to najczęściej dom w środku lasu. W większości są jednak bardziej tolerancyjni dla obcych, nie rzadko przygarniając ich do grupy, jednak nadal trwa zażarta, prymitywna rywalizacja samców alfa z młodymi, zbuntowanymi chłopcami, którzy celują nieco za wysoko.
3.4.1 ZNAKOWANIE TERENU
Wilki, tak jak inne zwierzęta terytorialne, znakują swoje terytorium, by ostrzec inne osobniki przed wejściem na teren watahy. Szczególnie silnie oznaczane są miejsca ukrycia pożywienia i zdobycz. Najczęściej znaki wykonuje para alfa, samce częściej niż samice. Chyba każdy wie, jak to się odbywa. Znaki służą także do nawigacji, informując watahę o tym, jak dawno była w danej części swego terenu, a poszczególne osobniki o miejscu pobytu innych członków stada.
Wilki posiadają gruczoły zapachowe na całym ciele: u nasady ogona, w kroczu, między zębami, przy oczach i na skórze. Feromony wytwarzane przez te gruczoły identyfikują konkretnego osobnika. Dominant ociera się o pozostałych członków watahy, by wytworzyć charakterystyczny zapach stada. Wilki mogą odczytać sygnały zapachowe (rozpoznać i ocenić osobnika, który go zostawił) z dużej odległości dzięki znakomicie rozwiniętemu zmysłowi węchu.
4. POLOWANIE
 |
| Wilki w czasie polowania. |
- Wilki tropiciele lokalizują zdobycz i donoszą o tym stadu.
- Wilki naganiacze płoszą obserwowane stado. Następnie 2–3 osobniki wybierają ofiarę i zaganiają w kierunku reszty watahy.
- Wataha zastępuje drogę zmęczonemu zwierzęciu i atakiem kończy polowanie.
U wilkołaków wygląda tak samo, jednak one prawie tego nie robią, ponieważ żywią się jedzeniem ludzkim. Zazwyczaj polowania służą do zacieśniania więzi bądź nauki działania w stadzie.
4.1 ATAKI NA ZWIERZĘTA HODOWLANE
Dopóki jest wystarczająco zwierzyny łownej, wilki zdają się unikać atakowania trzód, kompletnie je ignorując. Jednak niektóre wilki i wilcze watahy mogą się wyspecjalizować w atakowaniu słabo zabezpieczonych hodowli, jeśli się tego wyuczą, pomimo powszechności naturalnej zwierzyny. W takich sytuacjach owce są zazwyczaj najbardziej zagrożone, ale konie i bydło również nie są bezpieczne. Specjalne ogrodzenia, pastuchy elektryczne, wywieszenie fladr, psy strażnicze i relokacja wilków są jedynymi metodami, aby skutecznie przeciwdziałać polowaniom przez wilki na zwierzęta hodowlane. Natomiast, wbrew powszechnej opinii, odstrzał wilków może zwiększyć poziom zagrożenia dla zwierząt hodowlanych. Dzieje się tak, gdyż w przypadku rozbicia w wyniku odstrzału struktury watahy trudniej wilkom polować na dziką zwierzynę.
Niedoświadczone, młode likantropy bardzo często wybierają ten rodzaj zwierzyny, ze względu na duże ułatwienie. Żadnych wielkich pogoni, długiego tropienia. To jednak prowadzi do wielu ran czy nawet śmierci, zafundowanej przez wściekłych ludzi.
4.2 ATAKI NA LUDZI
Wilki z reguły unikają jakiegokolwiek kontaktu z ludźmi. W szczególnych przypadkach, gdy są do tego zmuszone poprzez brak naturalnej bazy żywieniowej, mogą atakować zwierzęta hodowlane nawet w obrębie gospodarstw. Sporadycznie, z tego samego powodu, atakują także ludzi. Sporadycznie w historii zdarzały się przypadki pojedynczych wilków lub watah traktujących ludzi jako naturalne ofiary. W takich przypadkach wilki całkowicie zmieniały swój tryb żywienia i atakowały głównie ludzi do czasu gdy same nie zostały wyeliminowane jako szczególnie niebezpieczne.
Ataki na ludzi zdarzają się regularnie do dziś. Ostatnia ofiara zginęła w Gruzji 20 lutego 2009 roku w okolicy wioski Giorgitsminda. Władze lokalne uzbroiły mieszkańców wioski do czasu wyeliminowania zagrożenia. Takie wyjątkowe ataki są niemal zawsze podejmowane przez pojedyncze wilki lub watahy i to ich eliminacja, a nie eliminacja całej lokalnej populacji wilka jest traktowana jak rozwiązanie. Osobnym zjawiskiem są ataki powodowane przez wilki chore na wściekliznę. W takich wypadkach jest to zwykle jedna seria ataków dokonywana przez chore zwierzę w krótkim okresie do chwili śmierci z powodu choroby. Wilki atakujące ludzi jako naturalne ofiary zwykle polują przez długi okres (miesiące lub lata) do chwili ich usunięcia. Wilki, jeśli już rozpoczynają polowania na ludzi, bardzo precyzyjnie dobierają ofiary i w niemal 80% atakują dzieci, a jeżeli ofiarą jest osoba dorosła, to z reguły jest to kobieta. W historii znanych jest też kilka przypadków mieszańców wilków z psami, które pozbawione naturalnego lęku przed człowiekiem szybko zaczynały traktować go jako naturalną ofiarę. Reasumując, można wyodrębnić kilka okoliczności, które wyjątkowo mogą generować zagrożenie ze strony wilków:
- rozdrażnienie zwierzęcia przez człowieka
- zakażenie wścieklizną,
- brak naturalnej bazy pokarmowej połączony ze stosunkowo dużym zaludnieniem i brakiem możliwości odstraszania przez miejscową ludność,
- wyjątkowe zachowanie pojedynczych osobników,
- osobniki stanowiące krzyżówkę psa i wilka (w tym wypadku trudno mówić o wilku).
Wilkołaki z kolei są całkowicie pozbawione lęku przed ludźmi, jednak większość jest bardzo blisko zżyta z swoimi kuzynami, a więc ataki zdarzają się głównie w pełnie. Są przypadki spaczonych likantropów, które polują w różnych powodów na ludzi. Ze strachu, niepanowania nad wilczymi instynktami, wściekłości, czy dla sportu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz